خصوصیات اخلاقی 

شیخ رجبعلی خیاط

       جناب شیخ بسیار مهربان، خوشرو، خوش اخلاق،متین و مؤدب بود. همیشه دو زانو می نشست، به پشتی تکیه نمی‌کرد، همیشه کمی ‌دور ازپشتی می‌نشست. ممکن نبود با کسی دست بدهد و دستش را زودتر از او بکشد. خیلی آرامشداشت. هنگام صحبت اغلب خنده رو بود. به ندرت عصبانی می‌شد. عصبانیت او وقتی بود کهشیطان و نفس سراغ او می‌آمدند. در این هنگام سراسر وجودش را خشم فرا می‌گرفت و ازخانه بیرون میرفت و آن گاه که خود را بر نفس چیره می‌یافت، آرام باز میگشت.
نکته مهمی که در حسن خلق، مورد توجه شیخ بود و دیگران را نیز بدان توصیهمی‌فرمود، این بود که انسان باید برای خدا خوش اخلاق باشد و با مردم خوش رفتاریکند. در این باره می‌فرمود:

» تواضع و حسن خلق، برایخدا، نه برای جلب مردم به سوی خود و ریاکارانه«

شیخ بسیار کمحرف بود، حرکات و سکنات او به خوبی نشان می‌داد که در حال فکر و ذکر و توجه بهخداست. اول و آخر صحبتش خدا بود. نگاه به او، انسان را با خدا آشنا می‌کرد.

در جلسات دعا، بسیار گریه می‌کرد. هرگاه اشعار حافظ یا طاقدیس خوانده می‌شدمی‌گریست. در عین گریه، قادر بود تبسم کند و بخندد و یا مطلبی را نقل کند که همه رااز کسالت بیرون بیاورد. نسبت به وجود مقدس امیرالمؤمنین(ع) بسیار عشق می‌ورزید،مانند پروانه گرد شمع وجودش پر و بال می‌زد، هنگامی که می‌نشست در هر چند نفس، یکبار ذکر«یا علی ادرکنی«را تکرارمی‌کرد.

شادی روح آن مرحوم صلوات